– Jak žyviecca, babula Ahata?
– Ništavata, synok, ništavata.
Tolki paraźlatałisia dzieci
Pa dalokich pasiełiščach dzieści.
Da siabie kłičuć u pieraviedy.
Dy kudy ja, staraja, pajedu
Ad svajho kačarežnika z łavaj,
Ad pryvyčnaj vadzicy i stravy,
Ad svaich pylaniat i dvaryšča,
Ad žytniovaha šumu-ihryšča,
Ad pahosta, dzie rodnych niamała,
Dzie sabie miesca ablubavała...
Voś, prysieŭšy na pryźbie, čakaju:
Mo jašče chto ź dziaciej zavitaje.
1981
|
|
